Na een voorspoedig verloop van mijn laatste dag op het zuidereiland was ik aangekomen in Wellington laat in de avond. Ik liep naar mijn hostel toe en ging eigenlijk direct mijn bed in. Aangezien ik niet veel tijd had voor het noordereiland besloot ik om een auto te huren. Via een website het goedkoopste van het goedkoopste uitgezocht en die kon ik een dag later ophalen op het vliegveld van Wellington en mocht deze afleveren in Auckland.
Wellington
Eerst struinde ik nog een dagje door Wellington heen. In mijn gedachten was het een hele grote stad, maar als je er rondloopt blijkt dat hartstikke mee te vallen. Het is een moderne en schone stad met een mooie haven. Een medewerker van het hostel vertelde mij dat het een stad is met goede bieren en koffies. Dat klonk beide wel prima!
Maar eerst bezocht ik Mount Victoria lookout, vanwaar je een mooi zicht hebt over de stad. Vervolgens ging ik naar het museum. Niet iets wat ik vaak doe, maar het was gratis en volgens de gozer van het hostel echt een modern museum met veel interactieve elementen. Dus ik ging er toch maar heen. Hoewel ik niet zo enthousiast naar buiten kwam als dat hij het aan mij had verkocht, was het inderdaad wel een mooi museum. In het museum was er veel informatie over de oorlog geschiedenis van Nieuw-Zeeland, maar ook over de alle vulkanen en de gevaren ervan. Wat zeker interessant was.
Vervolgens de dag gevuld met een treinritje naar de Botanical Gardens, wat niet heel boeiend was. Daarna heb ik door de stad geslenterd. Een nieuwe filterfles gehaald, want die had ik wel weer nodig in Peru waar je niet uit de kraan kan drinken. En tot slot nog een brouwerij bezocht, dat kan nooit misgaan. The Garage Project is een bekende brouwerij in Wellington die ontstaan is, zoals de naam al een beetje suggereert, in een garage. Zij maken onwijs veel verschillende bieren. Wat mij betreft wat te hipster-achtige biertjes. Want ze gooien er werkelijk waar alles in.
De volgende ochtend met de bus naar het vliegveld, daar de auto opgepikt en vertrokken richting Auckland. Het idee was om de Tongariro Alpine Crossing te doen. Een redelijk pittige hike van een dag over de Tongariro berg heen, maar het was hartje winter en het had enorm veel gesneeuwd de laatste dagen. Dus deze was eigenlijk alleen te doen met een gids. Aangezien ik al veel gelopen had de afgelopen maanden vond ik het niet waard een gids in te huren. Dus dat betekende dat ik direct naar Taupo ging.
Taupo
Het was redelijk lange rit naar Taupo. Taupo ligt naast is het Taupo Meer. En dat meer is eigenlijk gewoon een krater van een van ’s werelds grootste vulkaan. Die ook nog eens actief is. En dat meer is echt gigantisch!
Ik verbleef maar één nacht in Taupo en reed de volgende dag naar Huka Falls. Echt een hele vette waterval. Ik verwachte gewoon weer een ‘normale’ waterval van een metertje of 10 of misschien wat hoger, maar het was dit keer een lage waterval. Maar met een enorme hoeveelheid water wat er doorheen gezet kwam. Het was een soort gigantische wildwaterbaan.
Daarna reed ik door naar Craters of the Moon. Een veld vol met geisers wat zich nog steeds uitbreidt. Had nog nooit geisers gezien in mijn leven. Bijzonder om te zien en te ruiken, want wat een lucht komt daarvan af. Heb toch zeker een uur rondgelopen langs alle geisers. Mooi om een keer te zien!
De volgende bestemming was Kerosene Creek. Een niet-toeristische en één van de meest favoriete plek van een medewerker in het hostel in Wellington. Eenmaal aangekomen bij de thermisch verwarmde rivier parkeerde ik mijn auto tussen de 10 andere auto’s van toeristen. Zwembroekje aan, handdoek mee en op naar de rivier. In de rivier zaten al een aantal toeristen. Er kwam continu damp van de rivier af. Dus heel rustig stapte ik het water in, maar dat bleek niet nodig, want zo warm was het niet. Maar buiten was het ongeveer 12 graden en het water was ongeveer 30 graden zo schat ik in. Dus dat is op zich wel apart.
Later kreeg ik te horen dat door de vele regenval, want ja, het regende iedere dag ongeveer, dat de temperatuur veel lager is dan normaal. Normaliter, bij droogte, is het water veel warmer en voor sommige mensen te warm.
Tot slot reed ik nog langs een heuvel met veel auto’s. Als er veel auto’s staan zal er wel iets te doen of te zien zijn. Er daar was een wandeling de Rainbow Mountain op. Eerlijk gezegd niet heel veel zin meer om te wandelen. Maar ik was ook bang dat ik weer eens iets geweldigs zou missen. Dus toch maar die Rainbow Mountain opgelopen en bovenop was er dan wel een mooi uitzicht. Het landschap wat het noordereiland mijns inziens typeert.
Rotorua
Later die dag rijd ik door naar Rotorua, kom aan in het hostel en vraag wat de bezienswaardigheden zijn in de buurt. En ze noemde eigenlijk alles op wat ik toevallig vandaag had gedaan. Er waren nog wel wat leuke hikes, maar daar pas ik even voor. Genoeg gelopen en veel spectaculairder dan het zuidereiland zal het niet worden. Ik maak het plan om de dag erna maar naar Waitomo te gaan. Daar hebben ze mooie grotten en ik vond op Bookme, een soort Nieuw-Zeelandse Groupon, een aanbieding om daar te gaan abseilen, te tuben en door grotten heen te lopen.
Waitomo
De volgende ochtend vertrek ik richting Waitomo en kom daar in het begin van de middag al aan. Met een andere Nederlander van het hostel gaan we naar wat bezienswaardigheden verder weg. Een waterval, een natural bridge en een grot. Verrassend genoeg was ook deze waterval echt heel mooi. Het had veel geregend, dus hij was op z’n grootst. Ook de natural bridge was de moeite waard. Mooi groene omgeving met een rotsformatie in de vorm van een brug. De grot was daarentegen saai.
De ochtend erna reed ik naar de organisatie toe waarmee ik de grotten in zou gaan. Met een kleine groepje gingen we naar de grotten toe. We reden naar een weiland en zagen eigenlijk niks wat op een grot leek, totdat we een stukje gingen lopen. Ineens vanuit het niets kwam er ineens een grot tevoorschijn midden in het weiland. Al abseilend gingen we naar beneden en daar moesten we een oude autoband pakken en liepen we tegen de stroom in de grot in. Wat onder het weiland ligt.
Een stuk verderop moesten we onze hoofdlampjes uitzetten en zagen we de eerste lichtgevende wormen. Toen sloeg de gids nog een paar keer met zijn band op het water om ze allemaal wakker te maken. Vanaf dat moment was het alsof je tijdens een heldere nacht, niet in Nederland, naar de sterren aan het kijken was. Na het sterrenkijken gingen we verder de grot in. Gooide onze banden ergens langs de kant en gingen verder de grot in. De gids loodste ons door wat smalle doorgangen. En we klauterde verder. Later dreven we, al zittend op onze band, terug naar het begin punt van de grot. Daar klommen we via de rots naar buiten. Een leuke en vooral nieuwe ervaring.
Coromandel
Na deze activiteit stapte ik gelijk weer in de auto om richting Coromandel te rijden. Een schiereiland dicht bij Auckland. Ik verbleef een nachtje in een surfdorp, wat in de winter natuurlijk niet heel druk is. Waarna ik de dag erna doorreed naar het noorden van het eiland. Het weer was wederom verschrikkelijk regenachtig. De eerste bekende spot was hotwater beach. Als je daar een kuil graaft in het zand heb je je eigen spa. In de kou en de regen geloofde ik dat prima en hoefde ik het niet te testen.
Ging direct door naar Cathedral Cove. Toen ik wilde parkeren kon ik niet betalen met m’n creditcard en daarnaast was het vrij duur. Dus ik gokte erop dat ik geen boete zou krijgen. Het weer was iets beter geworden, maar nog niet ‘je van het’. Ik liep naar de Cathedral Cove toe en dat was allemaal niet zo spannend. Het was inderdaad zoals op de plaatjes. Maakte wat foto’s en ik ging weer terug.
Had die dag een beetje spijt van dat ik naar Coromandel was gegaan. Want ergens had ik ook wel kunnen weten dat een schiereiland met veel stranden in de winter natuurlijk veel minder leuk is. Maarja, was er eenmaal heen gegaan, dus maak het rondje wel af. Ik zette de navigatie aan naar het plaatsje Coromandel waar ik zou overnachten.
De navigatie stuurde me over een gravelweg. En het begon me toch hard te regenen. Dus de auto begon wat te glibberen en glijden en ik reed echt maar 15 a 20 kilometer per uur. Eenmaal in Coromandel aangekomen was mijn witte auto niet meer zo wit. Het hostel had een tuinslang die ik mocht gebruiken om in ieder geval het meeste eraf te spuiten.
De ochtend erna ging ik naar een treintje toe. Dit treintje is door een pottenbakker gebouwd. De beste man bouwde het treintje als hobby en als nut. Want daarmee kon hij makkelijker en sneller hout en klei van de berg af krijgen. Maar alles heeft hij zelf gebouwd. Inmiddels loopt het spoor tot bovenaan de berg.
De bouwer veranderde de functie van het spoor van transport van klei en bomen naar een toeristische attractie. En inmiddels zijn er al meer dan een miljoen mensen met het treintje naar boven geweest. Het is een grappige attractie om te doen waar je tevens bovenaan een mooi uitzicht hebt over het schiereiland. En zowaar, het was een keer goed weer.
Ik reed die die dag door naar Thame. Onderweg nog wel een keer gestopt bij de meest trieste waterval die ik ooit heb gezien waar ik ook nog voor betaald heb. Dat was echt geen geld waard. Dus snel verder gegaan naar Thame, wat een fantastisch mooie rit was. Daar wilde ik wat plekken bezoeken die informatie zouden geven over de gouddelving verleden, maar deze waren op zondag allemaal gesloten. Dus ik moest mijn plannen omgooien.
Karangahake
Een plek wat ik eerder al eens passeerde was blijkbaar een belangrijke plek in de goldrush periode van Nieuw-Zeeland. Dat was wel weer een stuk terug rijden, maar er was niet zoveel meer te doen. Dus ik reed naar Karangahake, waar nog overblijfselen zijn van de een na grootste goudmijn die Nieuw-Zeeland heeft gehad. Daar waren wat hikes waarmee je langs wat plaatsen werd geleid. Zo werd er veel goud vanuit de berg gehaald en hebben ze destijds hele gangenstelstel gebouwd.
Daarnaast stonden er grote installaties om het goud te filteren en moesten er tunnels gebouwd worden om beter en sneller transport te hebben. Na Karangahake ben ik nog even gestopt in Waihi, waar een nog actieve mijn is. Snel even een kiekje genomen van de mijn en vervolgens naar een hostel gereden.
Auckland en Piha
De dag erop werd het tijd om naar Auckland te rijden. Er was niet zoveel meer in de buurt te doen. In het hostel vroeg ik of ik nog wat kon doen in de buurt en de eigenaar van het hostel adviseerde me om naar Piha te gaan. Dat is niet zo ver van Auckland. Het weer was weer slecht, maar het bleek inderdaad wel de moeite. Enorme mooie kliffen en zwarte vulkanische stranden.
Tot slot nog maar een dagje besteed in Auckland. Nog even naar een snackbar gegaan en na 10 maanden weer eens genoten van Nederlandse vette snacks. Nooit verwacht dat de snackbar iets zou zijn wat ik zou gaan missen aan Nederland, haha. Maar het was wel lekker om even weer een frikandel speciaal te eten, patatje oorlog, broodje kroket, bereklauw pinda. Auckland zelf is niet heel bijzonder. Rondje gedaan, museum bezocht waar veel te veel kinderen waren en daarna maar weer teruggegaan naar het hostel.
Het hoofdstuk Oceanië is bij deze ook afgesloten. Hoofdstuk Zuid-Amerika staat op het punt om geopend te worden.
Laat een reactie achter